'İsveç’in NATO müracaatı, topyekûn bir hesaplaşma için bir fırsattı. Bunu masaya koyduk. Gelin görün ki, NATO bunu çok ustaca savuşturdu. Derken F16’lar üzerinden başka bir denklem kurdular. Bunu da kabûl ettirdiler. Süreci uzatmak mümkündü. Türkiye bunu yapmadı'
Yeni Şafak yazarı Prof. Süleyman Seyfi Öğün’den İsveç’in NATO’ya üyeliğinin TBMM’de kabul edilmesini ve genel olarak AKP’nin Ortadoğu politikalarını eleştiren dikkat çekici bir yazı yazdı.
İsveç’in NATO müracaatının Batı ile bir hesaplaşma fırsatı olduğunu ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bunu masaya koyduğunu savunan Ögün ‘Gelin görün ki, NATO bunu çok ustaca savuşturdu.’ dedi.
Öğün yazısında Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Ortadoğu politikalarını da ‘Arap Baharı’nın doğurduğu dalgaların üzerinde sörf yaparak Türkiye’yi Ortadoğu’da yeniden patron yapacağını zannettik. Arap Baharı’nın nihayette bir NATO işi olduğunu göremedik.’ sözleri ile eleştirdi.
Süleyman Seyfi Öğün şunları yazdı:
Başlangıçta Türkiye, İsveç ve Finlandiya’nın müracaatının onaylanması husûsunda kendisine verdiği inisyatifi târihsel bir fırsat olarak algıladı. Türkiye Cumhûriyeti ile NATO’nun jeopolitiklerinin 1990’ların başından beri yaşamakta olduğu kesin kopuşun muhasebesini masaya taşımak niyetinde olduğumuzu açıkça ortaya koyduk.
…
Ama bu tecrübeler bizi, 1990’larda NATO’nun komşu coğrafyalarımızı darmadağın etmek yolundaki plânının en büyük adımlarından olan Çekiç Güç harekâtlarına, NATO ezberlerimiz üzerinden uzun seneler boyunca destek vermekten alıkoymadı.
…
Bunun ileri adımını 2010’lardaki Arap Baharı esnâsında da yaşadık. 2009 Davos ve One Minute çıkışı Türkiye’yi Arap sokağında çok prestijli hâle getirdi. Ama Arap Baharı tabloyu değiştirdi. Arap Baharı’nın doğurduğu dalgaların üzerinde sörf yaparak Türkiye’yi Ortadoğu’da yeniden patron yapacağını zannettik. Arap Baharı’nın nihayette bir NATO işi olduğunu, Arap kamuoylarının evvelâ gazını alıp, NATO’ya arıza çıkaran BAAS rejimlerinin tasfiye edilerek, akabinde NATO’ya sadâkatle çalışacak yeni idârelerin kurulmasıyla alâkalı olduğunu da göremedik. En hazini, 1974’de Kıbrıs müdahalemizi desteklemiş ve uçaklarımızın uçuşunu sağlamakta bize hayâtî bir destek vermiş olan Kaddafi’ye karşı düzenlenen saldırılara katılmamızdı. Hatâ üzerine hatâ yaptıran siyâsetlerdi bunlar. Neticede Katar ve kısmen Libya hâriç tutulacak olursa, tekmil Arap dünyâsından koptuk. Bugün Türkiye husûmeti ile hareket eden çok sayıda Arap devleti ile muhatâbız.
…
İşte İsveç’in NATO müracaatı, bunlarla topyekûn bir hesaplaşma için bir fırsattı. PKK ve FETÖ’ye destek veren tek devlet İsveç değildi ki… Ama İsveç üzerinden bunu topyekûn bir tartışmaya açmak istedik. Bunu masaya koyduk. Çok dirayetli ve takdire şâyan bir davranıştı bu. Gelin görün ki, NATO bunu çok ustaca savuşturdu. Evvelâ meseleyi bir Türkiye-NATO meselesi olmaktan çıkarıp, Türkiye-İsveç meselesine indirgediler. Bir mutabakat metni imzâlandı. İsveç bu metindeki yükümlülüklerini yerine getirmedi. Dostlar alışverişte görsün kabilinden bir iki yasa değişikliği ile yetindi. Derken ikinci adımı atıp yılan hikâyesine dönen ve müttefiklikle hiç bir şekilde izahı olmayan F16’lar üzerinden başka bir denklem kurdular. Bunu da kabûl ettirdiler.
Süreci uzatmak mümkündü. Türkiye bunu yapmadı ve bir ay içinde meclisi çalıştırdı; müspet karar evvelâ komisyondan geçti. Evvelki gece yapılan oylamayla da İsveç’in NATO üyeliği gerçekleşti. Şimdi sorulabilecek sorulardan birisi, bu aculiyetin F16’ların dışında, kapalı kapılar arkasında Türkiye’yi rahatlatacak ciddî bir karşılığının olup olmadığı ile alâkalıdır. Bunu bilmek mümkün değil. Herhangi bir açıklama veyâ sızan bir bilgi de mevcut değil. Eğer böyle bir şey olduysa bu karşılığın, NATO jeopolitikası ile Türkiye’nin jeopolitikası arasında on senelerdir devâm eden ve düzelmesi mümkün görünmeyen kopukluğu ihmâl ettirecek mâhiyette ve mikyasta olduğunu düşünmek zorundayız. Değil mi ki, bu karar TBMM’de çok uzun bir aradan sonra CHP ve AK Parti’yi ilk defâ bir araya getirmiştir.
